Luka wordt op 19 september 2003 in Jette geboren onder het gesternte Maagd.
“Ze zeggen van ons dat we perfectionisten zijn en dat we het lastig vinden om kritiek te krijgen. Al heb ik met kritiek zelf geen moeite. Alleen het incasseren ervan, dat is een ander verhaal. 😉 Daarom durfde ik nooit eerder échte stapjes te zetten in mijn muzikale ontplooiing.”

Zussenband

Luka groeit op als jongere zus van de hyperactieve, zelfverzekerde Noa. Het heeft dus wel wat voeten in de aarde voor beiden een echte ‘zussenband’ krijgen. Maar doorheen de tijd – en vermoedelijk ook door de omstandigheden – worden ze onafscheidelijk. En ook al hebben hun jonge ouders drukke jobs, ze geven Luka en Noa alle kansen om hun talenten te ontdekken en zich te ontplooien.

Studio 100-zangkoor

Op haar achtste doet Luka auditie voor het Studio 100-zangkoor. Een avontuur dat leidt tot zeven prachtige jaren met coaches Ijvi, Kristof en Werner, en een heleboel vrienden voor het leven.
“Twee keer per week bolt mama voor de repetities van Grimbergen naar Boom, en terug. De vele uren in de auto besteden we aan lessen opvragen, oefenen voor de zanglessen én goeie gesprekken. Het is een prachtige tijd. Ik leer op een podium staan en ben een vaste waarde op de jaarlijkse Samson en Gert- kerstshows. Ik zing liedjes in voor de cd’s van K3 en we winnen met een medley zelfs in Nederland een prijs. Ik voel me prima als deeltje van een groep, als schakel in een groot koor. Maar alleen het podium op? Brrr, nee …”

Halfweg het Studio 100-parcours dreigt het even mis te lopen.
“Kristof en Werner kaarten een probleem bij mijn ouders aan. Ze hebben de indruk dat er iets niet klopt met mijn aandacht en concentratie, waardoor ik mijn volle potentieel niet benut. Een aantal onderzoeken later duikt de schuldige op:  ADD (Attention Deficit Disorder). Oef! Dat inzicht helpt me om  muzikaal te groeien.”

Juf Saskia en meester Steven

Ook op school speelt ADD Luka parten, samen met een gebrek aan inzicht: met de wiskundige vakken maar ook op andere domeinen waarvoor dat noodzakelijk is.
“Denk ik aan personen die me mee vormden tot wie ik nu ben? Dan horen juf Saskia en meester Steven uit het lager onderwijs daar zeker bij. Zij doen me al vroeg inzien dat onze maatschappij, ons onderwijssysteem, heel erg gericht is op prestaties. Maar vooral dat iedereen andere talenten heeft. Juf Saskia ziet én waardeert de creativiteit en verbeeldingskracht in mij. Ze overtuigt mij ervan dat die minstens even belangrijk zijn in het leven. En dat ik best mijn weg daarin zoek. Ook meester Steven is een enorme steun in de moeilijkere periodes van de lagere school.”

Schoolfeest

Dromen koestert Luka zoals iedere puber.
“In die jaren wil ik kleuterjuf worden, maar zeker geen zangeres. Al dweep ik wel met zangeressen als Birdy (die nog altijd op mijn nummer 1 staat) en Demi Lovato. Tijdens het schoolfeest van het vierde leerjaar sta ik voor het eerst zelf op een podium met ‘Stay with me’. Blijkt dat ik niet alleen goed toon kan houden, maar ook mensen raak met mijn stemkleur!”

Wereld staat stil

En dan, in oktober 2013, vallen voor Luka de tijd en de wereld stil.
“Het is een blauwe maandag en ik kom thuis van een leuke zangrepetitie. Iedereen zit stilletjes in de woonkamer en de sfeer is erg bedrukt, wat bij ons thuis heel abnormaal is. Ik krijg boterhammen met choco, dat herinner ik me nog goed. Langzaamaan wordt het me duidelijk dat er iets ergs aan de hand is. Met horten en stoten dringt het door: mijn papa is die ochtend uit het leven gestapt. In alle stilte. Zonder enig signaal. De rest van die avond is troebel. Mijn zesjarige stiefzus huilt onophoudelijk, Noa schakelt in een ‘ik doe alsof het er niet is’–modus, en ikzelf ga in ontkenning. Zijn de dokters wel zeker dat hij dood is? Misschien slaapt hij gewoon? Of misschien is dit allemaal een nachtmerrie en word ik straks gewoon terug wakker?”

Duizend vragen

“Ik word wel terug wakker, maar in een andere wereld. Op school is alles anders. Iedereen komt naar me toe. De ene met een paraplu omdat het regent, de andere met een tekening, en velen voor een warme knuffel. Ja, het is fijn om te weten dat iedereen me steunt, maar ik wil helemaal geen tekening of knuffels. Ik wil gewoon papa.
Wanneer je denkt alle emoties gehad te hebben, komt de tweede fase: die van de onbeantwoorde vragen. Wanneer heb ik hem voor het laatst gezien? Wat zegde ik hem toen? Wat zegde hij nog tegen mij? Wat moet hij hebben gevoeld? Hoe heeft hij het gedaan? Heeft hij nog aan ons gedacht? En waarom geen briefje? De vragen blijven aanstormen, maar de antwoorden blijven uit, tot op de dag van vandaag. ‘Had ik maar iets kunnen doen’: het blijft mijn grootste frustratie.”

Een plaats geven

Papa Mathias is 39 jaar wanneer hij de wereld in alle sereniteit en stilte verlaat. Zijn ouders verliezen dan het tweede kind van drie.

“Voor papa was het leven bij momenten erg moeilijk. Tot na zijn dood wist ik dat niet. En zelfs dan kan ik als tienjarige amper begrijpen wat ‘sterven’ inhoudt. Dus al zeker niet wat papa meemaakte. Ik kan er zelfs vandaag nog altijd moeilijk bij, hoe alles in zijn hoofd verlopen is. Al heb ik het nu wel een plaats kunnen geven. En daarbij heeft muziek me enorm geholpen.”

Jamsessies

Ondanks alles – en gelukkig maar – blijft de wereld toch draaien. Ook die van Luka’s muziek, want in 2019 is ze toe aan iets nieuws. Ze rondt haar Studio 100-avontuur af, koopt een gitaar en volgt er privélessen mee. Zo leert ze Tobi en Ben kennen, twee geoefende gitaristen die haar, elk op hun eigen manier, akkoorden en gitaargevoel bijbrengen. Met Ben komt het soms zelfs tot jamsessies waarin hij koorzangeres Luka flink uit haar comfortzone trekt.
“Ik leer nieuwe muziek kennen en interpreteer covers – ook van nummers die ik niet denk aan te kunnen. ‘Als je het nummer voelt, kom je al heel ver’, drukt Ben me dan op het hart.”

Luka komt in contact met Thijs, een jonge singer-songwriter die voor Luka een nummer schrijft: Safe en Sound. Dat is haar op het lijf geschreven qua tekst en inleving, maar de melodie daagt haar stem te weinig uit. Ook na wat experimenteren komt het nooit tot een finaal resultaat. Het blijft een song van ‘iemand anders’, die niet past zoals een knusse muziekjas dat hoort te doen.

Mind The Voice

Voor haar verjaardag krijgt Luka een heuse studio-opname cadeau: Not about angels. Daar, bij Mind The Voice, leert ze zangcoach Charlotte kennen, die Luka onder haar vleugels neemt. Ze ontdekt het ware potentieel in het koorzangeresje en popelt om met Luka aan de slag te gaan.
“Charlotte leert me ontzettend veel bij. Ze boost mijn zelfvertrouwen en laat me dingen doen die ik nooit voor mogelijk achtte. Al is ze ook streng en kordaat. Dat maakt toch wat bij je los. Ik kijk heel erg op naar haar. Ze is nog zo jong, maar ook al zo wijs.” 

Gierende zenuwen

Bij Mind The Voice krijg je niet alleen zangles, maar ook de opportuniteit om podiumervaring op te doen. Pop Love is Luka’s vuurdoop.
“En wat voor één. De repetities van The A Team van Birdy verlopen top! Maar finaal gieren de zenuwen door mijn lijf en zijn de valse noten geen uitzondering.”

Maar Luka zet door. Hier en daar zingt ze opnieuw solo voor een publiek –  en zeker niet op de meest evidente momenten, zoals op de begrafenis van haar overgrootmoeke. Of op de uitvaartplechtigheid van een vriend van haar ouders.
“Don’t watch me cry van Jorja Smith beschrijft precies wat dochter Noosa niet verteld krijgt en ik ben blij dat ik dat voor haar mag doen. De viering valt op de overlijdensdatum van papa en het lijkt alsof onze papa’s zowat hetzelfde parcours volgden. Ik heb het zelden zo moeilijk gehad en maak alles een tweede keer mee. Maar ooit zie ik dat sterretje aan de hemel terug en kunnen we rijsttaartjes eten.”

Podium of studio?

Waar voelt Luka zich nu het meest in haar nopjes? Op een podium of in de studio?
“Beide zijn zo anders. De roem en de fame heb ik alvast niet nodig. Als ik met m’n optredens anderen kan raken, zal ik het met volle goesting blijven doen. Dan is mijn dag goed. Al blijft de stress tastbaar – ook na een aantal podiumervaringen. Ik denk zelfs dat die nooit zal weggaan. Ach, het maakt het allemaal ook spannender, he? Zoals ik het nu zie, voel ik me meer een singer-songwiter. Ik hoef niet per se een podium te hebben. Gewoon muziek maken en aan liedjes sleutelen, is oké. Met mijn gitaar, op piano, met een beat eronder of meerstemmig. Echt knutselwerk dus, zoals ik vroeger altijd zo fijn vond om te doen.”

Papa wijst de weg

Zonder dat hij het nog weet, is het Luka’s … papa die haar die weg toont.

“Op de zesde herdenkingsdag van papa’s overlijden organiseren we een samenzijn met familie en vrienden. Mama maakt een videocompilatie en gitaarcoach Ben en ik plannen een klein optreden. Als afsluiter zing ik – samen met papa’s jeugdvriend Stijn – een bijzondere versie van Grace, papa’s lievelingsnummer van Jeff Buckley.

Ik heb het die dag moeilijk en schrijf dat van me af in een gedichtje. En dat vloeit over in een liedje. Met een klein hartje laat ik het aan mama horen. Want zelf vind ik het niet spectaculair. Onzeker, tja … Maar mama staat versteld van wat ik op nog geen uur in elkaar knutselde. Na positieve reacties van mensen die dicht bij mij staan, maak ik er een volledig nummer van.”

Kom terug

Come Back is geboren. Gitarist Ben helpt me met de sound en leert me om het nummer echt te brengen.” En zo staan Luka en Ben in de zomer van 2020 samen op de sluitingsdag van de Humbeekse Delhaize voor haar eerste ‘straatoptreden’.
“Ik vind het eigenlijk erg moeilijk om dit nummer te delen, omdat heel mijn hart erin ligt. Maar ik werkte er met een groep fantastische mensen aan. Een zoektocht naar een eigen geluid en een eigen verhaal. Die ik ook vond – voor mezelf, en nu ook voor jou. Dankzij de duwtjes in de rug van mijn familie en mijn beste vriendin Emma, ben ik er nu echt klaar voor om er ‘iets’ mee te doen.”

De dijk van de onzekerheid is doorbroken. Want Luka gaat door op haar elan en schrijft meer nieuwe songs. Zo verhaalt ze in Different hoe fout het is om te oordelen over wie zogenaamd ‘anders’ is.

Perfect imperfect

Winter Sessions, haar eerste mini-concert, is dan wel vooraf opgenomen, maar behoudt de imperfecties van een live concert.
“Met perfectie kan het alle kanten uit. Zo kan een concert perfect zijn, terwijl de muziek toch net niet té perfect wordt gespeeld.“

De opbrengst van de downloads gaat naar De Met, een project dat Luka een warm hart toedraagt.
“De MET is een leerplek voor middelbare scholieren waar leren niet beperkt blijft tot een schoolse context. Nee, de MET motiveert door voor iedereen een eigen aanpak en een eigen leerroute uit te stippelen. Zo groei en bloei je samen met anderen.” 

Bedankt!

Of Luka hier nog iets aan toe te voegen heeft?
“Oh, ja! Graag wil ik alle mensen bedanken die me zo ver hebben gebracht en me zelfvertrouwen hebben gegeven. Van kleine, lieve berichtjes tot het geloven in en het sponseren van mijn projecten. Bedankt!”