Singles

“Maybe I should build a staircase,
with all my insecurities,
that’s how I get on top of it”

‘Not Enough’ heet het tweede nummer van Luka. Een song over het opboksen tegen verwachtingen van de buitenwereld. En over het tegengif, verpakt in het aanstekelijke refrein: gewoon jezelf blijven en doen wat jij zinvol vindt. Het loungey nummer volgt Luka’s intieme debuut ‘Come Back’ op, dat warm ontvangen werd. Een prima moment dus om met Luka bij te praten: over die turbulente eerste maanden en over wat er op de muzikale plank ligt.

Luka, ben je al bekomen van je debuut met ‘Come Back’?

Nauwelijks. Het was ook allemaal zo intens: naar buiten komen met een eigen nummer, en dan nog over zo’n gevoelig onderwerp. Dat wilde ik aanvankelijk zelfs niet delen met de wereld. Maar nu ben ik opgelucht dat ik doorbeet. Verrast ook door hoeveel andere mensen ermee worstelen. En nog meer hoe zij zich naar mij net zo openstellen als ik naar hen deed.

‟   Dit is heel herkenbaar!

Reacties op de radio, via social media of in een mail, zoals: ‘Ik heb hetzelfde meegemaakt’, ‘Dit is heel herkenbaar’, … Dat is zo fijn om te lezen – al klinkt dat wat raar nu ik het zo zeg. Ik bedoel: ik weet zo dat ik er niet alleen voor sta én dat ik anderen kan helpen bij hun verwerkingsproces.

Bovenop de intensiteit van die periode, kwam toch ook wat angst voor negatieve reacties. Het is tegenwoordig zo makkelijk om van achter je schermpje anderen te beoordelen of te veroordelen. Was ik wel goed genoeg? Of was mijn debuutnummer not enough? Ik stak mijn nek uit, en dan steken ze de kop op, de verwachtingen. Maar de feedback was uitsluitend positief.

We zagen je naam zelfs opduiken in de media

Daar schrok ik vast even hard van als jij! Uit het niets werd ik plots opgebeld voor interviews: door radiozenders, de geschreven pers, talentenshows en zelfs een tv-zender. Dat was wel even slikken omdat het allemaal zo nieuw was. Mijn mama stelde voor om de hulp van een mediacoach in te roepen: An Jordens. Dankzij haar en, dat wil ik echt benadrukken, de bijzonder sympathieke journalisten en presentatoren, liepen de interviews vlot. De stress viel telkens snel van me af, zodat ik me op mijn gemak voelde.

En toen kwam Ment TV?

Ja, op paasdag nog wel, en bijna een half uur! Het werd voor mij een zálig Pasen omdat er geen tijdsdruk achter zat en het zo ongedwongen was. (Bekijk het Ment TV-interview.) Maar ook het interview op JOE was er eentje om niet snel te vergeten. En al zeker het artikel in de nationale editie van Het Laatste Nieuws niet! Van zo’n authentieke weergave van mijn parcours had ik nooit durven dromen.

Toch was dat … nog niet genoeg?

(Aarzelt even.) Ahaah, ik héb ‘m! Jij verwijst naar ‘Not Enough’, he? Hum, dat nummer gaat niet over mij die er geen genoeg van krijgt. Wel over anderen die het nooit goed genoeg vinden – al zit dat soms alleen maar in je eigen hoofd. Hoe dan ook, het gevoel van niet aan verwachtingen te voldoen, is niet oké. Het maakt je onzeker en verlamt je.

‟   Verwachtingen maken je onzeker en verlammen je

Want komaan: er wordt toch wel veel van je verwacht?! Je ouders verwachten dat je opgroeit tot een zelfstandige volwassene. De maatschappij dat je vlijtig schoolloopt. De leraren dat je presteert en verder studeert. En zo gaat het maar door: je moet een succesvolle job uitoefenen, ambitie hebben, investeren in vriendschappen, uitblinken in een sport of hobby. In elke fase van je leven wordt er elke dag van alles van je verwacht.

Welk effect heeft dat op jou?

Tja, iedereen wil graag aardig gevonden worden – ik ook. En niemand wil anderen teleurstellen. Daarom speel je het spel mee en probeer je aan al die verwachtingen te voldoen. Nu ben ik van nature al een beetje een pleaser én een perfectionist. Maar, ik geef het toe, ik heb ook best wel een eigen willetje. En die twee botsen. Want anderen tevredenstellen én doen wat je zelf wilt? Moeilijk!

Dus, ja: verwachtingen beperken. Omdat je je laat leiden door wat anderen van je willen zien. Of, stommer nog, door wat je dénkt dat anderen van je verwachten.

Loop je al lang met dat gevoel?

Een jaar of wat geleden zat ik in de knoop met mezelf. Men zegt wel eens dat het vijfde middelbaar het moeilijkste is, en dat kan ik alleen maar bevestigen. Hoe ik ook probeerde, het wilde maar niet lukken. Toen mengde het coronavirus zich er nog in, en volgde de lockdown. Alle zekerheden vielen weg, zoals afspreken met vrienden of mijn ei kwijt geraken in mijn hobby’s. In de plaats kwamen afstandsonderwijs en zelfstandig werken: school was het enige wat overbleef.

‟   Ik voelde de verantwoording naar mijn ouders

Door dat lege gevoel en het gebrek aan structuur voelde ik weinig vaste grond onder mijn voeten. Ik werd onzeker. Vraag me niet waarom, maar ik voelde vooral de verantwoording naar mijn ouders: de druk om hen trots te maken met mijn schoolrapport. Totaal onterecht, want zíj waren het net die mij voorstelden om een cursus interieurstyliste te starten. En om ‘iets’ met mijn muziek te doen. Zij motiveerden me om uit mijn comfortzone te stappen, om uit te zoeken waar mijn talent en mijn interesses liggen. I have so much more to offer

Dat leerproces verwerkte je in je tweede nummer?

Ja. Het is zoals bij ‘Come Back’: ik vind het belangrijk om een boodschap te brengen, om dingen bespreekbaar te maken. En in ‘Not Enough’ is dat: het is oké om je kwetsbaar op te stellen, om voor je onzekerheden uit te komen.

Weet je: ook al verruimde ik door corona mijn horizon, ik weet nog altijd niet precies waar ik naartoe wil. Iemand vroeg me: “Waar zie je jezelf over vijf jaar?” Ik kwam niet verder dan: ergens waar ik gelukkig ben. En met een diploma op zak, natuurlijk. (Werpt een schalkse blik over haar schouders naar de woonkamer waar mama aan het werken is.).

Mij stoort het niet dat ik nog geen concrete doelen heb. Zolang ik maar niet ga leven naar hoe ánderen die doelen voor mij zien. Ambitieloos zijn geeft mij de vrijheid om me te ontplooien. Al is ambitieloos niet het juiste woord, eerder gewoonweg ‘tevreden’. Met I guess that’s good enough, just good enough kabbelt de song ook naar zijn einde.

Not Enough is wat meer uptempo. Bewust?

Ja. Het klinkt wat zomerser. En wie weet, inspireert het anderen om ook gewoon te zijn wie ze zijn, en te beseffen wat ze in hun mars hebben. Stand up for yourself. You have so much more to offer. Probeer tevreden te zijn met jezelf: leg anderen hun verwachtingen naast je neer. Ik weet dat dat een hoop zelfvertrouwen vraagt, dat je misschien niet in een-twee-drie krijgt. Maar stapje voor stapje lukt het wel.

‟  Leren nee zeggen tegen wat ik niet wil doen

Zelf leer ik nee zeggen tegen dingen die ik niet wil doen – tenzij het om een investering in de toekomst of in een vriendschap gaat. Ik sta stil bij hen van wie ik energie krijg, en negeer de energieslurpers. Het uptempo van de song draait om die energie. Ik krijg gewoonweg energie van creatieve, vrolijke mensen die overal mogelijkheden in zien. Met hen omring ik me. En dat geldt ook voor dingen zoals mooie bloemen en plantjes, voor creatief bezig zijn en natuurlijk voor … muziek maken. Daarop richt ik mijn energie.

Hoe komt zo’n nummer eigenlijk tot stand?

Soms inspireert een woord of een quote me. Maar meestal komt er een gevoel in me op, of is er iets waar ik mee zit, en dat naar buiten moet. Dan zoek ik een melodie waarop ik kan verder bouwen. De tekst komt haast vanzelf. Ik zit vaak achter de piano in de eetkamer te sleutelen aan nieuwe muziek. En ja, als ik eenmaal vertrokken ben, dan ga ik sneller dan het licht. (Lacht.) De inspiratie stroomt en ik ben niet meer te stoppen.

Onlangs schreef ik voor het eerst een nummer niet voor mezelf, maar voor Femke van The Voice Kids. En dat was wennen! Want ik moest me in iemand anders verplaatsen, háár gevoel verwoorden en op melodie zetten. Al ben ik blij met het resultaat, ik zou het nummer nooit voor mezelf kunnen nemen: het is niet ‘mijn’ verhaal of mijn gevoel. Dat songwriten voor anderen is een ontdekking geweest, waarvan ik meer wil proeven.

Wat wil je bereiken in de muziekwereld?

Ik vertelde het je al: ik weet nog niet waar ik precies naartoe wil. Wat ik wel weet, is wat ik nu wil doen: nummers blijven schrijven, voor mezelf of voor anderen. Nummers die ergens over gaan, met een boodschap of een verhaal. Waarmee ik mensen kan beroeren of inspireren. Of waarin ze zich herkennen of door gesteund voelen. Daarvoor doe ik het uiteindelijk.

‟   Van mijn passie mijn job maken

In mijn stoutste dromen hoop ik ooit op een collaboration met Emma Bale, of een plekje in Liefde voor Muziek. En mag ik echt loosgaan? Dan wil ik van mijn passie mijn job maken, anderen gelukkig maken en zo toch iets bijdragen aan een mooiere wereld.

Wat na dit tweede nummer?

Oh, er liggen al een paar nummers op de plank waarvoor ik sta te popelen om mee aan de slag te gaan. En de zomer komt eraan, he?! Die verwelkom ik met het feelgood-nummer ‘Playground’. Het thema? De wereld als show waarin ieder zijn masker aandoet en zijn rolletje speelt. Ook nu weer kijk ik uit naar wat we samen met die fantastische muziek- en videocrew weer gaan realiseren. Ik hoop dat ik aan de verwachtingen zal voldoen. (Knipoogt.)

Tot slot: je drukte me op het hart om De Met niet te vergeten!

Ahaah, ik dacht al dat je het nooit ging vragen! (Lacht.) Ik vertelde net over het moeilijke schooljaar. Dat wekte ook mijn interesse voor alternatieve schoolsystemen. Zoals dat van De Met: daar vertrekt men vanuit je eigen interesses om met je eigen challenges aan de slag te gaan. Noem het een leerhub voor middelbare scholieren die focust op je eigen talenten. En die samen met jou op zoek gaat naar de weg die het beste bij jou past. Dat geeft goesting om te leren. De Met, where have you been all my life?! (Schatert)

‟   Vertrekken vanuit je eigen interesses in De Met

Ik was zo overtuigd van hun visie dat ik besloot om een online-miniconcertje te maken: de Winter Sessions. Met de opbrengst steun ik De Met. Alle beetjes helpen, denk ik dan. En het voelt fijn om met muziek iets goeds te doen voor de maatschappij. Dat geeft je zoveel meer voldoening dan een nipte 5 voor wiskunde.

Van zodra corona het toelaat, trek ik met mijn bescheiden bijdrage naar een van de vestigingen van De Met. Dan geef ik ook een sessie om anderen te inspireren en aan te moedigen om hun eigen weg te zoeken. En daar dan keihard voor te gaan.

(Buigt zich over de micro.) Dus, deed je het nog niet, koop dan nog je ticketje voor de online Winter Sessions op puurluka.be/tickets. En steek de jongeren van de Met een hart onder de riem. Doén, he?!